شناخت تخلخل ها در بافت بتن هوادار

7 سپتامبر 2019 Hadis بلوک هبلکس

شناخت تخلخل ها در بافت بتن هوادار


شناخت تخلخل ها در بافت بتن هوادار اتوكلاو شده | بافت متخلخل

محصول ، عمدتاً در مرحلة پيش

عمل آوري شكل مي گيرد و در نتيجه بيشتر

خواص آن نيز متاثر از كيفيت
واكنش ها ي اين مرحله يعني پيش عمل آوري است.

در اين محصول تخلخل ها داريك طيف

وسيع ابعادي گسترده شده اند .
طبقه بندي كلاسيك تخلخل ها در AACآنها

را به دو گروه كلّي تقسيم مي كند.

حفرات بزرگ 3در دامنه ابعادي 1/0ميليمتر كه ناشي

از واكنش پودر آلومينيوم در مرحلة قالبريزي و

انبساط حجم هستند و حفرات كوچك 4در دامنه

ابعادي تا0/1ميليمتر كه منشاء آنها تبخير آب ،

ذرات واكنش نداده و باندهاي بلورين پيوند ها هستند.

تقسيم بندي هاي جديد تر با جزئيات بيشتري به اين

موضوع مي پردازند . مطابق اين طبقه بندي

تخلخل ها در پنج گروه قرار مي گيرند:

گروه : 1حفرات هوايی:”حفره ها و تخلخل هاي

درشت حاصل از واكنش پودر آلومينيوم ( 100-3000ميكرون )
گروه : 2حفرات آبي : تخلخل هاي ناشي از تبخير

شدن آب در بافت بتن ) 5 -30ميكرون ). مي توان

اين نوع تخلخل ها راعامل ايجاد اثر مويينگي در بافت بتن دانست.
گروه : 3تخلخل هاي مرتبط با دانه هاي كوارتز :

تخلخل ها ( يا فضاهاي) موجود در اطراف

دانه هاي واكنش نداده سيليس (ميكرون (
گروه : 4تخلخل هاي مربوط به بلورهاي توبرموريت  :

تخلخل ها ( يا فضاهايي كه) در بين صفحات بلورين

توبرموريت شكل گرفته است. ) 5/0 -20ميكرون (

گروه : 5حفرات نانويي 10يا تخلخل هاي مرتبط

با فازهاي : CSHتخلخل ها ) يا فضاهايي كه

( در بين صفحات بلورين توبرموريت و

فازهاي CSHشكل مي گيرند.) – /0 005 1ميكرون).

در تطابق اين طبقه بندي و طبقه بندي كلاسيك ،

فقط گروه اول به عنوان حفرات بزرگ و گروه هاي

دوم تا پنجم به عنوان حفرات كوچك شناخته مي شوند.

از ديدگاه مهندسي كنترل كيفيت ، بهتر است حجم

تخلخل هاي گروه هاي دوم و سوم در محصول

توليدي كم باشد. زياد بودن حجم اين تخلخل ها

باعث بوجود آمدن عوارض منفي ذيل مي شود:

1-بالا رفتن ميزان جذب آب در محصول
-2بالا رفتن درصد جمع شدگي خشك شدن
-3پايين آمدن ميزان مقاومت فشاري – با اضافه شدن

حجم كلّي تخلخل هاي ريز مقياس ،

تاب فشاري نمونه ها تحت
بارهاي قائم كاهش مي يابد.

تغيير در توزيع دانه بندي حفرات هوايي يا تخلخل هاي

ناشي از واكنش پودر آلومينيوم در يك چگالي ثابت

به تنهايي ، اثر قابل توجهي بر افزايش و يا

كاهش مقاومت فشاري AACندارد.

براي كم كردن حجم تخلخل هاي گروه دوم – يا همان اثر

مويينگي – كم كردن نسبت آب

به جامد يك راه حلّ است ولي نكتة
مهم اينجاست كه كم كردن بيش از اندازة نسبت

آب به جامد مي تواند زمينه ساز يك مشكل

ديگر باشد و آن افزايش غلظت دوغاب است .