ساخت و سازدر کشور
ساخت و ساز در کشور
ساخت و ساز در کشور | در دهه اخیر،در کشورهای
صنعتی پیشرفت های چشمگیری در خصوص توسعه
پایدار صورت گرفته است.رویکردهای جدید مطرح
در زمینه ساختمان،طراحی و اجرای ساختمان هایی
با حداقل مصرف انرژی را به همراه داشته است و
اهداف جدید دستیابی به ساختمانهای بدون نیاز به
انرژی و بدون آلایندگی برای محیط زیست را
دنبال می کند.این تغییر نگرش باعث شده است که
یک بازبینی اساسی در خصوص مشخصات فنی
مصالح و فراورده های ساختمانی صورت گیرد و
چرخه حیات آنها به عنوان یک شاخص اصلی در
تصمیم گیری ها مطرح شود .برای مثال،کاربرد
بسیاری از مواد پلیمری با کاهش چشمگیری
همراه بوده است و به جای آنها،فراورده های چوبی
و مصالح دیگری که با مصرف انرژی کم تولید می شوند ،
و به سادگی قابل بازیافت هستند کاربردی فزاینده یافته است.
در ایران،عدم وجود آگاهی عمومی در خصوص
استاندارهای مطرح جهانی باعث شده است مصالح
و فراورده های تولید شده در کشور قابل قیاس با
تولیدات کشورهای صنعتی نباشد .علاوه بر این،وجود
یارانه های انرژی در طول چندین دهه باعث شده است
انرژی مصرفی برای تولید فراورده های ساختمانی
نظیر آجر ،سفال ،محصولات بهداشتی ،سیمان و
گچ بسیار بیشتر از متوسط های جهانی باشد.
از طرف دیگر،وجود رقابت ناسالم ناشی از عدم
رعایت استانداردهای تضمین کیفیت ،باعث شده است
که ،محصولات وارداتی نیز فاقد ویژگی های حداقل تعیین
شده در استانداردها باشند،و اغلب تولید کنندگان انگیزه ای
برای ارتقا کیفیت محصولات خود نداشته باشند.
مواردی از تفاوت های موجود بین برخی تولیدات کشورهای
صنعتی و تولیدات داخلی به شرح زیر است:
در کشورهای صنعتی،بلوک های سفالی با حفره های
عمودی تولید می شود ،که قادرند بدون نیاز به لایه عایق
حرارتی تکمیلی انتظارات حرارتی سخت گیرانه این
کشورها را جوابگو باشند در حالی که در ایران ،تولید
آجر توپر کماکان صورت می گیرد و بلوک های سفالی
حفره افقی نمی توانند به تنهایی انتظارات حرارتی
و حتی در بین موارد آکوستیکی را تامین نمایند
در کشورهای اروپایی،بیش از دو دهه است که تولید و
کاربرد صفحات سیمانی با الیاف آزبست در ساختمان
ممنوع شده است.ولی در ایران،با وجود وضع
ممنوعیت ها در این زمینه،تولید این نوع صفحات با
استفاده از قدیمی ترین روش های
صنعتی کماکان صورت می گیرد.
توسعه پایدار ومفاهیم آن در معماری مسکونی ایران:
در معماری سنتی ایران بناها با توجه به هویت و فرهنگ
ایرانی و قومی شکل گرفته اند و هیچ گاه ترکیب معماری
ما برخالف باورهای فرهنگی ،دینی و قومی مردم یک
ناحیه نبوده است.حتی تزیینات به کار برده شده نیز که
از ارکان فرعی معماری به شمار می آیند ،از این قاعده
مستثنی نبوده اند،در این بناها ضمن حفظ هویت های
فرهنگی در ساخت و ساز،همواره اصول مردم داری ،
پرهیز از بیهودگی ،درون گرایی و استفاده از مصالح
بوم آورد .رعایت شده است.بنابراین با استفاده از مصالح
موجود در محیط واستفاده خردمندانه از زمین و محیط ،
ساخت و ساز این خانه ها نیز در نهایت دقت و توجه بوده و
چه از جنبه های اقتصادی نیز با توجه به باورهای
دینی و فرهنگی در جلوگیری از اسراف،نهایت دقت و
کوشش به عمل می آمده است تا کار و
هزینه اضافی بر صاحب کار تحمیل نشود.
دیدگاه ها :