مبانی نظری درمعماری

پایداری:

داری در عرصه زندگی در سه شاخه پایداری اجتماعی،

اقتصادی و زیست محیطی معرفی شده و معماران در دو دهه
اخیر برای رسیدن به پایداری زیست محیطی به دنبال تدوین

روش ها و اصولی بوده اند که در قالب نام های مختلف از قبیل؛
طراحی پایدار، پایداری در معماری، معماری سبز معرفی شده است.

مفهوم پایداری راه حلی است که برای مواجهه با بسیاری

از معضلات تعریف شده است. معماران، مالکان و کاربران
ساختمان ها می توانند با انتخاب صحیح مصالح مناسب

از نظر زیست محیطی، استفاده از یک فرآیند طراحی

اکولوژیکی و توجه مسئولانه به استفاده از ساختمان ها،

مقدار تبعات زیست محیطی حاصل از رشد شهرها را

به حداقل برسانند. برای مثال این افراد می توانند با تحت

تأثیر قرار دادن عواملی نظیر اجرای ساختمان، شکل

و جهت گیری ساختمان، ویژگی های اقلیم داخلی و

فعالیت های داخلی در ساختمان، مصرف انرژی را کنترل

نمایند. در واقع ماهیت کامل ردپای انرژی در اجرا بیان

می گردد. این نقطه، آغاز خلق ساختمان پایدار می باشد.

توسعه پایدار:

وقوع انقلاب صنعتی با نیاز به نیروی انسانی، باعث

تخلیه روستاها و رشد روز افزون جمعیت شد.

در دهه های ابتدایی ومیانی قرن بیستم، کتاب ها و مطالب

مختلفی از نویسندگان و اندیشمندان بسیاری در این دوران

منتشر شد که در آن نگرانی خود نسبت به موضوع

پایداری و به طور خاص پایداری در شهرها را ابراز کردند.

آن ها در آثار خود، اعتراض ضمنی خویش را به وضع کالبدی

شهرها و شبکه های شطرنجی که آن را به گورهای جان

تعبیر می کردند، جامعه انسانی، وضعیت طبقه کارگر

ومقوله فقر در شهرهای صنعتی نشان داده اند. در پی این

جریانات، موضوع پایداری در قالب توسعه پایدار در

سال 1978میلادی از طریق گزارش موسوم به “گزارش برانتلند”

تحت عنوان «آینده مشترک ما» توسط (کمسیون جهانی

محیط زیست و توسعه) به طور رسمی در درستور کار

سیاسی قرار گرفت. همچنین در سال ،1992در اجلاس

سازمان ملل در شهر ریودوژانیرو برزیل تحت عنوان “اجلاس سران زمین”،

سندی در همین راستا توسط 178کشور به امضا رسید که

به عنوان «دستور کار ،21انتشار یافت. برای مفهوم توسعه

پایدار تعاریف متعددی مطرح شده و لذا این خطر احساس

می شود که مفهوم مزبور در ابهام قرار

گرفته و مورد سوء استفاده واقع شود.

مفهوم توسعه پایدار به معنی ارائه راه حل هایی در

مقابل الگوی سنتی کالبدی، اجتماعی و
اقتصادی توسعه می باشد که بتواند از بروز مسائلی

همچون؛ نابودی منابع طبیعی، تخریب اکوسیستم ها،

آلودگی، افزایش بی رویه جمعیت، رواج بی عدالتی

و پایین آمدن کیفیت زندگی انسان ها جلوگیری کند.

تعریف سنتی از توسعه پایدار چنین است:
«توسعه ای که بدون به خطر انداختن توانایی نسل های

بعد در راستای برطرف کردن نیازهای خود اقدام کند»

تعریفی ازتوسعه پایدار که عموماً پذیرفته شده، تعریف

مندرج در گزارش برانت لندرییز، 1991مشاهده شده.

بدین صورت که: «توسعه ای که نیازهای نسل امروز

را بدون محدود کردن امکانات نسل های

آینده برای رفع نیازهایشان پاسخگو باشد .