مسکن درکشور
مسکن درکشور
بخش مسکن را می توان یکی از مهم ترین
بخش های توسعه در یک جامعه دانست. این بخش با ابعاد
وسیع اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، زیست محیطی و
کالبدی خود اثرات گسترده ای در ارایه ویژگی ها و سیمای
جامعه به مفهوم عام دارد. مسکن از جمله مهمترین
مباحث مطروحه در برنامه های توسعه اقتصادی- اجتماعی
و فرهنگی بعد از انقلاب به شمار می رود که عدم درک
و شناخت تفاوت های موجود در این زمینه به لحاظ
هم سویی با سایر فعالیت های اقتصادی و جریانات
اجتماعی و تاثیر عمیق آن در فرایند رفاه جامعه،
می تواند اثرات سویی بر کل پیکره نظام برنامه ریزی
کشور وارد نموده و تبعات و تنش های اجتماعی،
اقتصادی و کالبدی مختلفی را به دنبال آورد. از همین
رو توجه جدی به کیفیت و کمیت مسکن، در
برنامه ریزی های توسعه الزم و ضروری می نماید؛
چرا که مسکن مناسب و استاندارد از شاخص های
توسعه به شمار می آید. و عدم دسترسی به مسکن مناسب،
کیفیت پایین ساخت و مقاومت کم در مقابل عوامل
مخرب طبیعی و در نتیجه آسیب پذیر بودن بافت خانه ها،
باعث بروز آسیب های روانی و اجتماعی در زندگی
و اختلال و ناهنجاری در بافت مسکونی و در نهایت
بحران های اقتصادی و اجتماعی در سطح ملی می گردد.
از آنجا که مفهوم مسکن بـه رضـایت منـدی و کیفیت زندگی
انسان اثر گذاشته و می تواند با ضمانت زندگی به طور
مستقیم در ارتباط قرار گیرد. بنـابراین، لـزوم توجه بـه
مسکن و برنامه ریزی آن در راستای توسـعه پایـدار
شهری در چهارچوب برنامه ریزی های ملّی، منطقـه ای
و شهری، بیش از بیش احساس می شود. اهمیت اقتصادی
و اجتمـاعی مسـکن، اشتغال زایی این بخش و ارتبـاط آن
بـا سایر بخش ها که آن را در کانون توجهات عمـومی
قرار داده است از یک سو و لزوم برخورداری یکایک
افراد از مسکن استاندارد بعنوان یک حق طبیعی )مطابق
با بیانیه جهانی حقوق بشر که هر کس را برای دستیابی
به سطح استانداردی از زندگی ]شامل غذا، پوشاک،
مسکن، مراقبت های بهداشتی و خدمات اجتماعی
[ دارای حق میداند و همچنین بنا بر اصل سی و یک
قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که بر دسترسی
به مسکن مناسب برای آحاد مردم کشور تاکید می نماید
( از سوی دیگرموجب گردیده تا امروزه بخش مسکن
بعنوان یکی از اصلی ترین زیرساخت های توسعه
کشور قلمداد گردد و لزوم ارزیابی صـحیح
آن در همه ابعاد بیش از پیش ضرورت یابد.
ی و اختلال و ناهنجاری در بافت مسکونی و در
نهایت بحران های اقتصادی و اجتماعی در سطح
ملی می گردد. از آنجا که مفهوم مسکن بـه رضـایت منـدی
و کیفیت زندگی انسان اثر گذاشته و می تواند با ضمانت
زندگی به طور مستقیم در ارتباط قرار گیرد. بنـابراین،
لـزوم توجه بـه مسکن و برنامه ریزی آن در راستای
توسـعه پایـدار شهری در چهارچوب برنامه ریزی های
ملّی، منطقـه ای و شهری، بیش از بیش احساس می شود.
اهمیت اقتصادی و اجتمـاعی مسـکن، اشتغال زایی
این بخش و ارتبـاط آن بـا سایر بخش ها که آن را در
کانون توجهات عمـومی قرار داده است از یک سو
و لزوم برخورداری یکایک افراد از مسکن استاندارد
بعنوان یک حق طبیعی )مطابق با بیانیه جهانی حقوق
بشر که هر کس را برای دستیابی به سطح استانداردی
از زندگی ]شامل غذا، پوشاک، مسکن، مراقبت های
بهداشتی و خدمات اجتماعی[ دارای حق میداند و
همچنین بنا بر اصل سی و یک قانون اساسی
جمهوری اسلامی ایران که بر دسترسی به مسکن
مناسب برای آحاد مردم کشور تاکید می نماید
( از سوی دیگرموجب گردیده تا امروزه بخش مسکن
بعنوان یکی از اصلی ترین زیرساخت های توسعه
کشور قلمداد گردد و لزوم ارزیابی صـحیح
آن در همه ابعاد بیش از پیش ضرورت یابد.
با عنایت به اهمیت بالای شاخص های مسکن به عنوان
کلید برنامه ریزی بخش مسکن و اصلی ترین ابزار
شناخت ویژگی های مسکن جهت هرگونه برنامه ریزی
و اتخاذ تصمیمات کارآمد، بی تردید شناخت شاخص های
مسکن و ارزیابی وضعیت آنها در میان مناطق مختلف
می تواند تا حد زیادی سیاست گذاران و برنامه ریزان
را در تدوین سیاست ها و برنامه های مناسب
در زمینه توسعه و محرومیت زدایی یاری دهد.
دیدگاه ها :